And when I wake up in a city that never sleeps, part 2

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dit zal voorlopig het laatste blog bericht zijn voor deze avond, maar zoals beloofd, ik ga proberen de achterstand langzaam maar zeker weg te knibbelen!
Het vorige blogbericht was geeindigd met de familie Van Baelen in Texas! Omdat er in Amerika natuurlijk meer te zien is dan Texas alleen, besloten we om voor oudejaarsavond naar New York te trekken. Omdat onze vluchten niet perfect vielen en omwille van de drukte, werd het idee om op Times Square naar de ‘bal’ te gaan kijken aan de kant geschoven, maar het werd toch nog een leuke afsluiter wat er eerst als een afschuwelijke dag uitzag.

Doordat Janet voor American Airlines werkt, heb ik het voordeel dat ik gratis kan vliegen naar verschillende bestemmingen. Ik ben een ‘stand-by’ passagier en zodra er een plaats vrijkomt op het vliegtuig, gaan ze volgens een lijst van stand by passagiers alle vrije plaatsen uitdelen. Zo waren we al naar San Angelo en was ik zo naar San Francisco gevlogen.
New York, op 31 december, bleek echter niet zoveel vrije plaatsen meer te hebben. Wat redelijk logisch was, aangezien iedereen naar New York wilde die dag… Pech voor mij dus. Want hierdoor moest ik telkens wachten op de volgende vlucht om te zien of ik daar op geraakte. Het is altijd stressen of het lukt of niet, maar na 5 uur en 6 vluchten wachten, had ik mijn ticket vast voor New York. Eerste klas nog wel, naast een baseball legende die ik niet kende maar met wie het wel aangenaam praten was! De man was Regie Jackson, en ikzelf had nog nooit van hem gehoord maar we waren aan de praat geraakt en ik vertelde wat over het wel en wee van een uitwisselingsstudent en ‘high school’ en alles. Op het einde vroeg ik wat hij deed en hij beantwoordde mijn vraag: ‘retired baseballplayer for the New York Yankees,’ en bij het woord Yankees begon er mij langzaam iets te dagen. Na het signeren van zijn business kaartjes kon ik fier als een gieter aan iedereen vertellen dat ik Regie Jackson ontmoet had!

Oudejaarsnacht was in elk geval gauw over, omdat we allemaal moe waren van een slopende dag op de luchthaven en vliegen, en na het vuurwerk kropen we gauw in ons bed in onze hotelkamer met twee queensbedden waar we met 5 man in sliepen. (Mams en paps samen, Tomas en Eva samen en Bram, inderdaad op de grond! Zijne nieuwe vriend Regie Jackson zou het moeten weten!)

De volgende ochtend deden we een wandeling door New York (berekoud!) en zagen we verschillende beroemde plaatsen : Brooklyn Bridge, Wall Street, the Bull on Wall Street, Trinity Church, etc.
In de namiddag gingen we dan naar het Museum of Modern art, het grootste museum qua kunst in de Verenigde Staten en we vonden er ondere andere werken van Gaugain, Van Gogh, Dali, Kahlo en vele anderen! Het was echt de moeite!

Ik weet de volgorde waarin we zaken bezocht hebben niet meer zo heel goed, maar op tweede Nieuwsjaardag hebben we een grote wandeling gemaakt door Central Park, waarbij we zelfs in Harlem terechtkwamen (Toch niet meteen de plaats waar je wil terecht komen…) Nog steeds berekoud buiten, doken we in het Guggenheim museum, het prachtige gebouw van Frank F. Wright en bezichtigden verschilllende werken en het gebouw zelf.

Verder hebben we natuurlijk alle highlights gedaan, zoals Times Square met de MnM winkel, Apple store, Central Station, en hebben we Amerikaans gewijs ook in de Mc Donalds gaan eten en het hoogtepunt van de trip: een theater voorstelling op Broadway: Mary Poppins. Deze voorstelling was heel erg de moeite, niet alleen vanwege de acteerkunsten, maar vooral omwille van de enorme decors en spectaculaire zaken die mogelijk waren ( ze konden gewoon de hele set laten roteren en vervangen door een andere set. Op het einde vloog Mary Poppins ook nog door het publiek!)

Na drie dagen was het dan voor mij tijd om afscheid te nemen en terug naar school te gaan. (Die ondertussen al begonnen was, en om aan de audities te beginnen, waarover later meer ☺ )
Zo verschrikkelijk als de vlucht was om naar New York te gaan, zo gemakkelijk was de vlucht terug. Ik was een beetje te vroeg op de luchthaven en zo was ik in staat om in plaats van de vlucht van 7:45 terug te nemen, de vlucht van 6:45 te nemen, die helemaal niet volzat! Zo zie je maar het allemaal ook gemakkelijk kan zijn!

In het volgende blogbericht zal ik alles vertellen over de One Act Play!

Nog meer Van Baelen’s in Texas!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hallo allemaal,

Ik hoop dat ik jullie geen indigestie aan blogberichten aan het bezorgen ben. Vlak voor de kerstvakantie waren het hier ‘finals’ of ook wel eindexamens -wat dus echt heel vreemd was, want ik was vrijgesteld voor deze examens. Reden: Ik was minder dan 2 keer afwezig geweest over het ganse semester en ik had op alles +85 %- de eindexamens zien hier ook niet te vergelijken met diegene die we op het Montfort hadden (Of wat had je gedacht!) Elk examen bestaat uit 40 multiple choice vragen, het examen daarbovenop is zo makkelijk opgesteld dat de meesten niet moeten studeren (en die dat den gevolge dan ook niet doen)! Maar soit, dat buiten beschouwing gelaten.

De kerstvakantie was begonnen, en hier in Amerika betekent dat een heleboel kerstverlichting, cadeautjes shoppen (YUK!) en familie tijd! De meeste huizen hier hebben een heleboel verlichting buiten hangen. Stel je het huis met de meest afschuwelijke kerstverlichting in je buurt voor, doe dat maal 10 en je hebt het gemiddelde van een Texaans ‘kerstverlicht’ huis. Uiteraard is het wel een ware belevenis om deze huizen te gaan bezichtigen.
Peyton had me meegenomen op een ‘car-christmaslights-tour’ en had zelfs chocomelk, kerstkoekjes en een jeep die volledig versierd was met kerstversiering voorzien!
Op Kerstmis zelf mochten we dan de cadeautjes opmaken.
Ik heb een foto getrokken van onze kerstboom en ben er zelf nog steeds ondersteboven van hoeveel pakjes er waren…
De uitdrukking ‘een berg pakjes’ is er niets tegen! Op het even samen te vatten wat ik gekregen heb: joggingbroek, een pull van fossil Ridge, twee complete loopoutfits (zomer en winter), loopsokken, een dock voor mijn iPod, pyjama, twee hemden, shorts, etc.
Een heleboel leuke cadeautjes dus, en daar bovenop ook nog een echte Amerikaanse kerstsok! Ik had nooit zoveel cadeautjes verwacht en mijn mond viel dus letterlijk open wanneer de stroom pakjes voor mij bleef komen.
Ook Meagan, Peyton en Paige hadden cadeautjes voor elkaar voorzien, die allemaal heel creatief en verrassend waren!
Ik moest al mijn kerstinkopen met de fiets gaan doen, wat op zich wel een hele belevenis was.
Berekoud buiten en ik op het fietske op een semi-snelweg. En de mensen mij maar vies aankijken…
Nu ja, een fietser in Texas is bijna zo zeldzaam als een reuzentarantula in het Chartreuzebos.
Nu, sinds ik nog steeds mezelf ben, was ik mijn sleuteltje kwijtgeraakt en moest ik alsnog Janet bellen om mij te komen repatrieren…

En dan op 25 december was het zover, na 5 maanden van hartverscheurdend en dieptriest gemis, was de familie Van Baelen verenigd. Tranen zijn gevloeid maar er werd hartstochtelijk geknuffel en gekust na deze maanden van pijnlijk gemis. (Oke, dat was misschien lichtjes gedramatiseerd, en na 5 minuten wisten Tomas en Eva ook weer waarom ze blij waren dat ik niet thuis was… En ik ook, haha, grapje!) De eerste avond zijn ze allemaal snel in hun bed gekropen, Tomas en Eva in Sean’s kamer, mama en papa in mijn kamer en ik op een luchtmatras. We moesten allemaal goed uitgerust zijn want de volgende dag gingen we ons storten op een typisch Amerikaanse activiteit: shoppen in de ‘mall’. Vooral Tomas leek zich hierin bijzonder uit te leven, en Eva ontdekte het merk ‘Abercrombie’. Papa daarentegen zal ook een en ander ontdekken op de rekening van de kredietkaart…

Tijdens het verblijf in de ‘Lone Star State’, moesten we natuurlijk ook wat cultuur gaan opsnuiven! Eerste stop op het programma: Austin, de hoofdstad van Texas. We hebben er ‘the State Capitol’ bezocht, de plaats waar de governeur werkt en alle belangrijke beslissingen voor de staat genomen worden. In de namiddag bezochten we een museum over de geschiedenis van Texas en zo hadden we in een notedop waarom Texas zo belangrijk is voor de olieproductie en waarom er zoveel ‘farmers’ zijn. Na een stevig maaltijd in het plaatselijke steak-rib house, en een doortocht door Sixth street, gingen we terug naar het hotel.
De volgende dag gingen we naar San Antonio, een twee uurtjes verder van Austin. In San Antonio deden we de riverwalk ( een prachtige wandeling langs het water) en zo doorkruisten we de hele stad. We bezochten ook het Alamo en namen een city-tourbus om de hele stad te zien. San Antonio is een hele leuke stad, voor herhaling vatbaar!
En zo rap als het gaat, waren we al aangekomen aan onze laatste dag in Texas, of alleszins voor 4 van de 5 leden van de familie! We trokken naar de beroemde Fort Worth Stockyards, waar je dus de echte cowboys kan vinden en waar ze nog steeds als een toeristische attractie het vee door de straten jagen! Alsook een uitstekende mogelijkheid om een cowboyhoed te kopen en in een echte redneck te transformeren. Er ware nook schitterende cowboyboots, maar de prijscategorie liep van 1,000 dollar tot 10,000 dollar en dat was toch wel een beetje te veel van het goede… Na een doortocht door het kleine maar goed gevulde Kimbell Art museum was het tijd om de dag af te sluiten met een bezoek aan Babe’s, om een echte chicken fried steak of wat fried chicken te proeven!

Het verhaal over New York zal voor het volgende blogbericht zijn!

A midsummernightsdream in december!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het schaamrood staat me op de wangen! Vier maanden lang heb ik jullie in de steek gelaten met verhalen over mijn avonturen hier! Het is dan ook ongelofelijk druk geweest! Theater is zo ongeveer het meest slopende geweest dat ik hier zover al gedaan heb. Ik ga jammer genoeg met terugwerkende kracht schrijven waar ik laatste keer geeindigd ben.
Ik zal proberen in twee weken jullie wat meer vertellen over wat er hier allemaal gebeurd is en dan ten slotte, in het laatste bericht (ik ga nog niets verklappen over de afloop van het verhaal!) zal ik proberen uit te leggen waarom ik niet veel meer aan schrijven ben toegekomen.

Maar laten we even recapituleren , we zijn 30 november 2011. Het is de laatste ‘generale repetitie’ of ook wel Dress Rehearsal voor ‘A Midsummernight’s dream’ dat donderdagavond 1 december in premiere zal gaan. De repetitie zelf verliep redelijk stroef en iedereen hield zijn hart vast voor de voorstelling van donderdag. Maar het spreekwoord ‘ Een slechte generale en een goede voorstelling’ was zijn naam meer dan waardig! De donderdag voorstelling liep prima en ik heb me echt uitgeleefd in mijn rol van Nick Bottom. (Achteraf gezien was die rol veel leuker om te spelen dan Oberon en Theseus.) Ik heb geprobeerd wat foto’s te uploaden zodat jullie allemaal een idee hebben van hoe het eruit zag… De voorstelling zelf vond plaats in de Blackbox, een zwarte zaal, waar het publiek op dezelfde hoogte zit als de acteurs met als doel het publiek echt te laten voelen dat ze in het verhaal zitten. Persoonlijk vond ik deze manier van acteren wel heel leuk! De groepssfeer rond de voorstellingen was ook schitterend, en 40 studenten werkten dan ook hard om er iets van te maken! Het programma zag er ongeveer als volgt uit: om 4 uur moesten we arriveren, dan hadden we 2 uur de tijd voor de kostuums en onze schmink. (Iedereen moest zijn schmink zelf doen…) Om 6 uur was het dan tijd voor de ‘warming-ups’ en om een laatste keer door uw tekst te gaan – in uw hoofd weliswaar, scripts waren op dat moment al ver weg gebannen – vlak voor dat we opgingen sprak ms Eudy, de regisseur, nog wat opppende woorden in de cirkel en dan maakte iedereen zich op voor de show met de gebruikelijke ‘break a leg’.
De Stage Manager staat aan het hoofd van de theatergroep, en beslist wanneer welke lichtcue en soundcue komt, wanneer de show start en is verantwoordelijk voor als er iets mis loopt. De assistant stage Manager zorgt voor alle zaken in verband met de technische kant (de set, lichten, etc.) In totaal hadden we 6 voorstellingen, lopend van donderdag tot maandag, met een namiddag voorstelling op zaterdag en zondag. Ik vond zo’n namiddag voorstelling best wel vreemd, en op zaterdag hadden we zelfs twee voorstellingen op een dag! Doseren was dus de boodschap. Naar mijn bescheiden mening was de vrijdagavond voorstelling de beste. Ondanks het Shakespeare Engels kon het publiek het verhaal goed begrijpen en er werd ook een heel wat afgelachen! (Moest wel, het was een romantische komedie!) In de blackbox was er plaats voor 100 mensen, en op de laatste avond moesten ze zelfs stoelen zetten op de plaatsen waar de acteurs moesten opkomen. Het was wel even puzzelen vooraleer je je door je ‘entrance’ en ‘exit’ gewurmd had, maar fun was het zeker!

En oh ja, voor de mensen die het zich afvragen, Nick Bottom verandert in een ezel, ja. Ik ben nu een pro in het maken van ezel-geluidjes, that’s for sure!

Na de Midsummernight’s dream was er geen tijd gegund om af te kicken. Een week later begonnen de audities voor de ‘One Act Play’, in ons geval ‘The Last Witch’. Ik zal jullie in het volgende blog bericht wat meer vertellen over ‘One Act Play’. Het enige dat ik kan zeggen, is dat mijn auditie aardig misgelopen is. We moesten een interview deel doen, en daarna moesten we een monoloog doen. Ik vergat mijn monoloog halverwege en moest opnieuw beginnen, wat dus zeker geen goede indruk maakte… We zullen zien of ik gecast word. Ook het debate-tornooi waar we naar toe zijn geweest, viel tegen. Ik lag er al uit in de eerste ronde, in zowel mijn speech als poetry. Eigenlijk was het best fijn om er eens zo rap uit te liggen, we hebben een heleboel afgelachen die dag! Foto’s van Ms G.’s rij stijl zijn hierboven te bezichtigen. We hebben een heleboel Fast-food gedaan die dag en het was gewoon een heleboel fun! We waren met 4 kinderen van ons debate team, een klein team dus, maar gelachen!

Verder had Janet voorgesteld om de castparty voor Midsummernightsdream bij ons thuis te doen, en de hele cast kwam dus om het einde van de show te vieren en nog eens even bij elkaar te zitten! Foto’s zijn hierboven te bezichtigen. Theater is een redelijk zware hobby, elke weekdag van 4 tot 7 repetities, soms op zaterdagen en zeker op showdagen, spendeer je de hele dag op school, maar het is de moeite waard en ik ben meer dan blij dat ik het aangedurfd heb audities te doen, haha! Na de show was het nog een laatste repetitie en tijd om de set af te breken.

In het volgende bericht zal ik wat meer vertellen over de kerstvakantie en over de familie Van Baelen in Texas!

P.S.: Janet had tickets gekocht voor het Transiberian Orchestra, een orkest dat klassieke muziek en kerstliedjes omzet in een soort rockstijl! Een heel bekende groep hier. Het was in het American Airlines Center, een zaal ter grootte van het Sportpaleis maar prachtig afgewerkt! De muziek was goed ook dus een echte aanrader!