And when I wake up in a city that never sleeps, part 2

Deze slideshow vereist JavaScript.

En dit zal voorlopig het laatste blog bericht zijn voor deze avond, maar zoals beloofd, ik ga proberen de achterstand langzaam maar zeker weg te knibbelen!
Het vorige blogbericht was geeindigd met de familie Van Baelen in Texas! Omdat er in Amerika natuurlijk meer te zien is dan Texas alleen, besloten we om voor oudejaarsavond naar New York te trekken. Omdat onze vluchten niet perfect vielen en omwille van de drukte, werd het idee om op Times Square naar de ‘bal’ te gaan kijken aan de kant geschoven, maar het werd toch nog een leuke afsluiter wat er eerst als een afschuwelijke dag uitzag.

Doordat Janet voor American Airlines werkt, heb ik het voordeel dat ik gratis kan vliegen naar verschillende bestemmingen. Ik ben een ‘stand-by’ passagier en zodra er een plaats vrijkomt op het vliegtuig, gaan ze volgens een lijst van stand by passagiers alle vrije plaatsen uitdelen. Zo waren we al naar San Angelo en was ik zo naar San Francisco gevlogen.
New York, op 31 december, bleek echter niet zoveel vrije plaatsen meer te hebben. Wat redelijk logisch was, aangezien iedereen naar New York wilde die dag… Pech voor mij dus. Want hierdoor moest ik telkens wachten op de volgende vlucht om te zien of ik daar op geraakte. Het is altijd stressen of het lukt of niet, maar na 5 uur en 6 vluchten wachten, had ik mijn ticket vast voor New York. Eerste klas nog wel, naast een baseball legende die ik niet kende maar met wie het wel aangenaam praten was! De man was Regie Jackson, en ikzelf had nog nooit van hem gehoord maar we waren aan de praat geraakt en ik vertelde wat over het wel en wee van een uitwisselingsstudent en ‘high school’ en alles. Op het einde vroeg ik wat hij deed en hij beantwoordde mijn vraag: ‘retired baseballplayer for the New York Yankees,’ en bij het woord Yankees begon er mij langzaam iets te dagen. Na het signeren van zijn business kaartjes kon ik fier als een gieter aan iedereen vertellen dat ik Regie Jackson ontmoet had!

Oudejaarsnacht was in elk geval gauw over, omdat we allemaal moe waren van een slopende dag op de luchthaven en vliegen, en na het vuurwerk kropen we gauw in ons bed in onze hotelkamer met twee queensbedden waar we met 5 man in sliepen. (Mams en paps samen, Tomas en Eva samen en Bram, inderdaad op de grond! Zijne nieuwe vriend Regie Jackson zou het moeten weten!)

De volgende ochtend deden we een wandeling door New York (berekoud!) en zagen we verschillende beroemde plaatsen : Brooklyn Bridge, Wall Street, the Bull on Wall Street, Trinity Church, etc.
In de namiddag gingen we dan naar het Museum of Modern art, het grootste museum qua kunst in de Verenigde Staten en we vonden er ondere andere werken van Gaugain, Van Gogh, Dali, Kahlo en vele anderen! Het was echt de moeite!

Ik weet de volgorde waarin we zaken bezocht hebben niet meer zo heel goed, maar op tweede Nieuwsjaardag hebben we een grote wandeling gemaakt door Central Park, waarbij we zelfs in Harlem terechtkwamen (Toch niet meteen de plaats waar je wil terecht komen…) Nog steeds berekoud buiten, doken we in het Guggenheim museum, het prachtige gebouw van Frank F. Wright en bezichtigden verschilllende werken en het gebouw zelf.

Verder hebben we natuurlijk alle highlights gedaan, zoals Times Square met de MnM winkel, Apple store, Central Station, en hebben we Amerikaans gewijs ook in de Mc Donalds gaan eten en het hoogtepunt van de trip: een theater voorstelling op Broadway: Mary Poppins. Deze voorstelling was heel erg de moeite, niet alleen vanwege de acteerkunsten, maar vooral omwille van de enorme decors en spectaculaire zaken die mogelijk waren ( ze konden gewoon de hele set laten roteren en vervangen door een andere set. Op het einde vloog Mary Poppins ook nog door het publiek!)

Na drie dagen was het dan voor mij tijd om afscheid te nemen en terug naar school te gaan. (Die ondertussen al begonnen was, en om aan de audities te beginnen, waarover later meer ☺ )
Zo verschrikkelijk als de vlucht was om naar New York te gaan, zo gemakkelijk was de vlucht terug. Ik was een beetje te vroeg op de luchthaven en zo was ik in staat om in plaats van de vlucht van 7:45 terug te nemen, de vlucht van 6:45 te nemen, die helemaal niet volzat! Zo zie je maar het allemaal ook gemakkelijk kan zijn!

In het volgende blogbericht zal ik alles vertellen over de One Act Play!

Nog meer Van Baelen’s in Texas!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hallo allemaal,

Ik hoop dat ik jullie geen indigestie aan blogberichten aan het bezorgen ben. Vlak voor de kerstvakantie waren het hier ‘finals’ of ook wel eindexamens -wat dus echt heel vreemd was, want ik was vrijgesteld voor deze examens. Reden: Ik was minder dan 2 keer afwezig geweest over het ganse semester en ik had op alles +85 %- de eindexamens zien hier ook niet te vergelijken met diegene die we op het Montfort hadden (Of wat had je gedacht!) Elk examen bestaat uit 40 multiple choice vragen, het examen daarbovenop is zo makkelijk opgesteld dat de meesten niet moeten studeren (en die dat den gevolge dan ook niet doen)! Maar soit, dat buiten beschouwing gelaten.

De kerstvakantie was begonnen, en hier in Amerika betekent dat een heleboel kerstverlichting, cadeautjes shoppen (YUK!) en familie tijd! De meeste huizen hier hebben een heleboel verlichting buiten hangen. Stel je het huis met de meest afschuwelijke kerstverlichting in je buurt voor, doe dat maal 10 en je hebt het gemiddelde van een Texaans ‘kerstverlicht’ huis. Uiteraard is het wel een ware belevenis om deze huizen te gaan bezichtigen.
Peyton had me meegenomen op een ‘car-christmaslights-tour’ en had zelfs chocomelk, kerstkoekjes en een jeep die volledig versierd was met kerstversiering voorzien!
Op Kerstmis zelf mochten we dan de cadeautjes opmaken.
Ik heb een foto getrokken van onze kerstboom en ben er zelf nog steeds ondersteboven van hoeveel pakjes er waren…
De uitdrukking ‘een berg pakjes’ is er niets tegen! Op het even samen te vatten wat ik gekregen heb: joggingbroek, een pull van fossil Ridge, twee complete loopoutfits (zomer en winter), loopsokken, een dock voor mijn iPod, pyjama, twee hemden, shorts, etc.
Een heleboel leuke cadeautjes dus, en daar bovenop ook nog een echte Amerikaanse kerstsok! Ik had nooit zoveel cadeautjes verwacht en mijn mond viel dus letterlijk open wanneer de stroom pakjes voor mij bleef komen.
Ook Meagan, Peyton en Paige hadden cadeautjes voor elkaar voorzien, die allemaal heel creatief en verrassend waren!
Ik moest al mijn kerstinkopen met de fiets gaan doen, wat op zich wel een hele belevenis was.
Berekoud buiten en ik op het fietske op een semi-snelweg. En de mensen mij maar vies aankijken…
Nu ja, een fietser in Texas is bijna zo zeldzaam als een reuzentarantula in het Chartreuzebos.
Nu, sinds ik nog steeds mezelf ben, was ik mijn sleuteltje kwijtgeraakt en moest ik alsnog Janet bellen om mij te komen repatrieren…

En dan op 25 december was het zover, na 5 maanden van hartverscheurdend en dieptriest gemis, was de familie Van Baelen verenigd. Tranen zijn gevloeid maar er werd hartstochtelijk geknuffel en gekust na deze maanden van pijnlijk gemis. (Oke, dat was misschien lichtjes gedramatiseerd, en na 5 minuten wisten Tomas en Eva ook weer waarom ze blij waren dat ik niet thuis was… En ik ook, haha, grapje!) De eerste avond zijn ze allemaal snel in hun bed gekropen, Tomas en Eva in Sean’s kamer, mama en papa in mijn kamer en ik op een luchtmatras. We moesten allemaal goed uitgerust zijn want de volgende dag gingen we ons storten op een typisch Amerikaanse activiteit: shoppen in de ‘mall’. Vooral Tomas leek zich hierin bijzonder uit te leven, en Eva ontdekte het merk ‘Abercrombie’. Papa daarentegen zal ook een en ander ontdekken op de rekening van de kredietkaart…

Tijdens het verblijf in de ‘Lone Star State’, moesten we natuurlijk ook wat cultuur gaan opsnuiven! Eerste stop op het programma: Austin, de hoofdstad van Texas. We hebben er ‘the State Capitol’ bezocht, de plaats waar de governeur werkt en alle belangrijke beslissingen voor de staat genomen worden. In de namiddag bezochten we een museum over de geschiedenis van Texas en zo hadden we in een notedop waarom Texas zo belangrijk is voor de olieproductie en waarom er zoveel ‘farmers’ zijn. Na een stevig maaltijd in het plaatselijke steak-rib house, en een doortocht door Sixth street, gingen we terug naar het hotel.
De volgende dag gingen we naar San Antonio, een twee uurtjes verder van Austin. In San Antonio deden we de riverwalk ( een prachtige wandeling langs het water) en zo doorkruisten we de hele stad. We bezochten ook het Alamo en namen een city-tourbus om de hele stad te zien. San Antonio is een hele leuke stad, voor herhaling vatbaar!
En zo rap als het gaat, waren we al aangekomen aan onze laatste dag in Texas, of alleszins voor 4 van de 5 leden van de familie! We trokken naar de beroemde Fort Worth Stockyards, waar je dus de echte cowboys kan vinden en waar ze nog steeds als een toeristische attractie het vee door de straten jagen! Alsook een uitstekende mogelijkheid om een cowboyhoed te kopen en in een echte redneck te transformeren. Er ware nook schitterende cowboyboots, maar de prijscategorie liep van 1,000 dollar tot 10,000 dollar en dat was toch wel een beetje te veel van het goede… Na een doortocht door het kleine maar goed gevulde Kimbell Art museum was het tijd om de dag af te sluiten met een bezoek aan Babe’s, om een echte chicken fried steak of wat fried chicken te proeven!

Het verhaal over New York zal voor het volgende blogbericht zijn!

A midsummernightsdream in december!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het schaamrood staat me op de wangen! Vier maanden lang heb ik jullie in de steek gelaten met verhalen over mijn avonturen hier! Het is dan ook ongelofelijk druk geweest! Theater is zo ongeveer het meest slopende geweest dat ik hier zover al gedaan heb. Ik ga jammer genoeg met terugwerkende kracht schrijven waar ik laatste keer geeindigd ben.
Ik zal proberen in twee weken jullie wat meer vertellen over wat er hier allemaal gebeurd is en dan ten slotte, in het laatste bericht (ik ga nog niets verklappen over de afloop van het verhaal!) zal ik proberen uit te leggen waarom ik niet veel meer aan schrijven ben toegekomen.

Maar laten we even recapituleren , we zijn 30 november 2011. Het is de laatste ‘generale repetitie’ of ook wel Dress Rehearsal voor ‘A Midsummernight’s dream’ dat donderdagavond 1 december in premiere zal gaan. De repetitie zelf verliep redelijk stroef en iedereen hield zijn hart vast voor de voorstelling van donderdag. Maar het spreekwoord ‘ Een slechte generale en een goede voorstelling’ was zijn naam meer dan waardig! De donderdag voorstelling liep prima en ik heb me echt uitgeleefd in mijn rol van Nick Bottom. (Achteraf gezien was die rol veel leuker om te spelen dan Oberon en Theseus.) Ik heb geprobeerd wat foto’s te uploaden zodat jullie allemaal een idee hebben van hoe het eruit zag… De voorstelling zelf vond plaats in de Blackbox, een zwarte zaal, waar het publiek op dezelfde hoogte zit als de acteurs met als doel het publiek echt te laten voelen dat ze in het verhaal zitten. Persoonlijk vond ik deze manier van acteren wel heel leuk! De groepssfeer rond de voorstellingen was ook schitterend, en 40 studenten werkten dan ook hard om er iets van te maken! Het programma zag er ongeveer als volgt uit: om 4 uur moesten we arriveren, dan hadden we 2 uur de tijd voor de kostuums en onze schmink. (Iedereen moest zijn schmink zelf doen…) Om 6 uur was het dan tijd voor de ‘warming-ups’ en om een laatste keer door uw tekst te gaan – in uw hoofd weliswaar, scripts waren op dat moment al ver weg gebannen – vlak voor dat we opgingen sprak ms Eudy, de regisseur, nog wat opppende woorden in de cirkel en dan maakte iedereen zich op voor de show met de gebruikelijke ‘break a leg’.
De Stage Manager staat aan het hoofd van de theatergroep, en beslist wanneer welke lichtcue en soundcue komt, wanneer de show start en is verantwoordelijk voor als er iets mis loopt. De assistant stage Manager zorgt voor alle zaken in verband met de technische kant (de set, lichten, etc.) In totaal hadden we 6 voorstellingen, lopend van donderdag tot maandag, met een namiddag voorstelling op zaterdag en zondag. Ik vond zo’n namiddag voorstelling best wel vreemd, en op zaterdag hadden we zelfs twee voorstellingen op een dag! Doseren was dus de boodschap. Naar mijn bescheiden mening was de vrijdagavond voorstelling de beste. Ondanks het Shakespeare Engels kon het publiek het verhaal goed begrijpen en er werd ook een heel wat afgelachen! (Moest wel, het was een romantische komedie!) In de blackbox was er plaats voor 100 mensen, en op de laatste avond moesten ze zelfs stoelen zetten op de plaatsen waar de acteurs moesten opkomen. Het was wel even puzzelen vooraleer je je door je ‘entrance’ en ‘exit’ gewurmd had, maar fun was het zeker!

En oh ja, voor de mensen die het zich afvragen, Nick Bottom verandert in een ezel, ja. Ik ben nu een pro in het maken van ezel-geluidjes, that’s for sure!

Na de Midsummernight’s dream was er geen tijd gegund om af te kicken. Een week later begonnen de audities voor de ‘One Act Play’, in ons geval ‘The Last Witch’. Ik zal jullie in het volgende blog bericht wat meer vertellen over ‘One Act Play’. Het enige dat ik kan zeggen, is dat mijn auditie aardig misgelopen is. We moesten een interview deel doen, en daarna moesten we een monoloog doen. Ik vergat mijn monoloog halverwege en moest opnieuw beginnen, wat dus zeker geen goede indruk maakte… We zullen zien of ik gecast word. Ook het debate-tornooi waar we naar toe zijn geweest, viel tegen. Ik lag er al uit in de eerste ronde, in zowel mijn speech als poetry. Eigenlijk was het best fijn om er eens zo rap uit te liggen, we hebben een heleboel afgelachen die dag! Foto’s van Ms G.’s rij stijl zijn hierboven te bezichtigen. We hebben een heleboel Fast-food gedaan die dag en het was gewoon een heleboel fun! We waren met 4 kinderen van ons debate team, een klein team dus, maar gelachen!

Verder had Janet voorgesteld om de castparty voor Midsummernightsdream bij ons thuis te doen, en de hele cast kwam dus om het einde van de show te vieren en nog eens even bij elkaar te zitten! Foto’s zijn hierboven te bezichtigen. Theater is een redelijk zware hobby, elke weekdag van 4 tot 7 repetities, soms op zaterdagen en zeker op showdagen, spendeer je de hele dag op school, maar het is de moeite waard en ik ben meer dan blij dat ik het aangedurfd heb audities te doen, haha! Na de show was het nog een laatste repetitie en tijd om de set af te breken.

In het volgende bericht zal ik wat meer vertellen over de kerstvakantie en over de familie Van Baelen in Texas!

P.S.: Janet had tickets gekocht voor het Transiberian Orchestra, een orkest dat klassieke muziek en kerstliedjes omzet in een soort rockstijl! Een heel bekende groep hier. Het was in het American Airlines Center, een zaal ter grootte van het Sportpaleis maar prachtig afgewerkt! De muziek was goed ook dus een echte aanrader!

American Airlines en Black Friday

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hallo allemaal,
Weeral een tijdje geleden dat ik jullie allemaal nog gehoord of gezien heb. Haha, wat een mop, natuurlijk is dat al een tijdje geleden. Mijn belofte om jullie op de hoogte te houden na Thanksgivingbreak, is een beetje misgelopen.
De ‘break’ zelf, een verlate herfstvakantie, was iets waar we allemaal naar snakten. Het is eigenlijk vreemd hoe Amerikanen zelf hun schoolse leven georganiseerd hebben. Het schooljaar start op 22 augustus en gaat dan in een ruk door tot 21 november, de dag dat Thanksgivingbreak begint. Drie volle maanden non-stop naar school gaan. Na de week van Thanksgivingbreak gaan ze drie weken terug naar school en daarna begint de Christmasbreak.
Voor de mensen die niet vertrouwd zijn met het fenomeen ‘Thanksgiving’ zal ik het kort even situeren. Thanksgiving draait grotendeels rond een oud gebruik waarbij de eerste immigranten ‘dankbaar’ waren voor de goede oogst en het feit dat er weinig ziektes waren. Het fenomeen is blijven bestaan doorheen de jaren.
Onze ‘Thanksgiving’ zag er wat anders uit, omdat we de volgorde van de dag een beetje omgedraaid hadden. We begonnen pas met eten om 8 uur, wat redelijk laat is voor de gemiddelde Thanksgiving, en we keken dus naar de Footballgame voor het eten. Normaal gezien is de traditionele volgorde van Thanksgiving: Middagmaal- kijken naar de American Football game- in slaap vallen- opnieuw eten.

Traditioneel volgt Black Friday op Thanksgiving. Black Friday is een dag waarop er hier ‘Solden’ gehouden wordt. De winkels openen om 12 uur ’s nachts, en dan volgt er een hysterische stormloop op alle afgeprijsde producten. Jullie hebben het in Belgie waarschijnlijk ook gehoord, het gebruik van pepperspray om toch maar ‘het gewenste product’ te hebben, is een van de vele opties. En natuurlijk zitten er wel dingen tussen die de moeite zijn, PS3 voor 100 dollar, wafelijzers voor 3 dollar, etc. Maar het kamperen dat hieraan voorafgaat, begon lichte “Montfort-allures” te krijgen. In de namiddag, heb ik me voorzichtig gewaagd aan wat shopping, maar ik moest nog steeds een heel uur aanschuiven om te kunnen betalen. Crazy? I think so.
Voor de rest had de Thanksgivingbreak weinig om handen. Tijd om voor te bereiden voor ‘A Midsummernightsdream’, af en toe ook gaan werken aan de set en we zijn ook nog op een debate-tornooi geweest! Deze keer heb ik de finales gehaald met mijn satirische speech over Texas! En voor de rest, wat rondhangen met vrienden, gaan eten, films bekijken. En oh ja, ik ben ondertussen ook eens met Janet meegeweest naar haar werk bij American Airlines, en natuurlijk op de flightsimulator gevlogen. Na een korte uitleg van een andere technican, mocht ik zelf vliegen. Het opstijgen is niet moeilijk, en eigenlijk is het landen dat ook niet, al vraagt het misschien iets meer behendigheid. De eerste keer dat ik moest landen echter, is onze airbus gecrasht, dus gelukkig misschien dat er voor mij geen toekomst als piloot weggelegd is. Het is wel leuk anders, wat je allemaal met zo’n airbus kunt doen. In praktijk kan je er geen loopings mee maken, maar op de simulator dus wel.

Het onderstaande wilde ik jullie niet onthouden. Dit blogbericht heb ik geschreven wanneer we op een Debate tornooi waren, op de laptop van onze debateleerkracht. De vrouw, Miss Garoui, kort geschetst, is een leerkracht die graag grappen maakt over leerlingen, en die altijd doet alsof ik geen Engels kan spreken, lacht met het feit dat ik van een ander land kom, de Amerikaanse gebruiken niet ken, etc. . En natuurlijk probeer ik haar af en toe terug te steken, omdat ze een beetje steviger gebouwd is, omdat haar hoektand uit haar mond is geslagen wanneer ze de set aan het bouwen was en ze geen geld heeft om deze terug te laten plaatsen, etc.
Maar terug to the basic, ik had haar ’s avonds gevraagd het blogbericht door te sturen, en dit is wat zij er aan vast heeft gebreid om mijn blog minder ‘boring’ te maken. Ik vermoed dat er ook wat credit uitgaat naar Google Translator.

“Der, duh, I’m Bram Vankerskanker and I’m der borinking koozen, I have nooteeng to saae eeveer. Ik denk dat mijn leraar het debat is de grootste, slimste vrouw op de hele planeet. Ze is erg slim en zo grappig! Had ik al gezegd hoe mager ze is? Ik ben zo gelukkig om een leraar die geeft zo veel over mij als een student. Ze neemt tijd weg van haar eigen prachtige kinderen tot mij te nemen aan toernooien … die niet zuigen … en zit met ons de hele dag, onafhankelijk van de verschrikkelijke pijn die ze heeft in haar lichaam. Ze zet zo veel moeite in mijn competitie, hoewel ik kan niet spreken Engels waard is crap! De arme vrouw kreeg haar voortand knock-out en alles wat ik doe is het maken van plezier van haar! Ik ben een vreselijk persoon. Ik zal waarschijnlijk in de hel branden voor hoe bedoel ik ben naar haar toe. De volgende keer dat ik haar zie, ga ik haar vertellen hoe belangrijk ze is voor mijn leven!

Het spijt me zo mijn blog is zo saai. Ik ben een vreselijke schrijver en ik ben niet zo slim. Ik breng het grootste deel van mijn tijd plukken kruimels van voedsel uit mijn lichaam haar, dus ik heb weinig tijd om je te schrijven. In feite is dit zo onbelangrijk, dat ga ik zo dichtbij en meer tijd besteden aan mijn teen nagel collectie.”

Midsummer vs. Reynaert – Aula vs Blackbox

Hallo allemaal!

Weeral een tijdje geleden dat ik op de blog iets gepost heb… Drukke tijden, en er is nu ook niet direct iets uber-spannends gebeurd. Ondertussen is het hier Thanksgivingbreak, de eerste vakantie sinds de start van het schooljaar op 22 augustus. Maar ik zal proberen een klein overzichtje te geven van wat er allemaal gebeurd is sinds Halloween tot het begin van de break. Een verslagje van thanksgivingbreak zelf krijgen jullie dan op het einde van de week, that sounds lovely, doesn’t it ☺ ?

De hele maand November draaide hier voornamelijk rond Midsummernight’s dream. Elke dag na de schooluren werd er gerepeteerd! Van 4 tot half 7, 7 uur zelfs. Het blijft toch een heel verschil met het totaalspektakel op het Montfort, waar we waren opgedeeld in scènes en moesten komen om ‘onze scènes’ te repeteren. Hier wordt dus verwacht dat iedereen er elke dag is, en dus soms gebeurt het dat je de hele repetitie niet aan bod komt. Het werkingsproces voor zo’n show is veel korter. Waar we op het MCR een dikke 6 maanden werkten, wordt er hier normaal 6 weken gewerkt, nu maar 5 (!) zelfs… Ook zo’n repetitie loopt volledig anders. Er wordt hier zeer sterk aan de tekst vastgehouden, zeker Shakespeare, de opbouw met improvisatie oefeningen wordt niet gedaan, er wordt elke keer voor we beginnen opgewarmd: stretching, stem en articulatie oefeningen, etc.
Ook spelen we niet op het podium, maar in een blackbox. En op zo’n momenten zie je wel dat Amerikaanse scholen een ruim budget ter beschikking krijgen qua infrastructuur. Een blackbox is een volledig zwartgeverfd lokaal, ter grootte van een podium. Fossil Ridge is de enige school met een blackbox in dit district, en Midsummer gaat de openingsshow worden. Het is eigenlijk best indrukwekkend, als je ziet wat er aan lichten aan het plafond hangt en wat aanwezig is qua accommodatie. De school heeft ook zijn eigen ‘Theatreshop’, een werkatelier waar werkelijk alles aan apparatuur aanwezig is om een set te bouwen. Deze twee zaken zijn er pas sinds vorig jaar, kostprijs : 90.000 dollar. Maar dus best wel indrukwekkend. Ook de theaterzaal, hier de ‘Fine Arts Center’, wordt alleen maar gebruikt voor theatervoorstellingen. (Niet voor L.O.-lessen, haha!). En we hebben onze eigen kleedkamers! Waar op het Montfort, in de aula, de jongens van het licht in de ‘lichtbak’ zaten, hebben ze hier een apart lokaal, achter glas, om de show te volgen. En toch ligt het budget om een set te bouwen ongeveer gelijk met dat in Belgie, een 1000 dollar.

Vervolgens heeft elke show een strikte hiërarchie. Je hebt een Tech director en een director. Dat zijn de twee leerkrachten. Vervolgens heb je een stage manager, die verantwoordelijk is voor alles wat met acteurs te maken heeft. Als je later gaat zijn op een repetitie, als je vroeger weg moet, als je je tekst vergeten in een repetitie, dat is allemaal werk voor een stage manager. Zij schrijven ook je ‘blocking’ neer. Dat wil zeggen: elke stap die je zet, elke armbeweging, schrijven ze op voor mocht je het vergeten. Verder zijn er nog andere specifieke taken : een verantwoordelijke voor de publiciteit, voor de props, voor de kostuums, etc.
En dat is waarschijnlijk het mooie aan het Amerikaanse systeem, iedereen vindt wel ergens een plaats waar hij goed in is.
De crew wordt ook geleid door een stage manager, en iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheden daar.
Verder zullen er van Midsummer een zestal shows zijn, en in de blackbox is er plaats voor een 100 man per voorstelling. Ik probeer foto’s te uploaden als ik kan!

Ondertussen, met de vele repetities, hebben we ook nog een werkdag gehad. Dit is een hele zaterdag dat je als acteur geacht wordt om te komen helpen met technische zaken. Het was voor mij weer een lange tijd geleden (van TO, denk ik) om nog eens met een boor te werken, een zaag te gebruiken (en ja, ik heb nog al mijn vingers, haha!) en te verven! Maar we hebben heel wat werk afgekregen!
Ik vond het zelfs leuk om te doen, haha…. Ook de cue-to-cue’s zijn geweest. In mijn onwetendheid wat cue-to-cue’s waren, keek ik er redelijk naar uit, ondanks het feit dat het vrijdag voor de vakantie was en dat het van 4 tot 9 zou duren… Ondertussen weet ik beter, cue-to-cue’s zjn hel. Je gaat van elke soundcue tot lichtcue, en het moet opnieuw gedaan worden totdat het perfect is… Een vervelende bedoening.. En veel wachten en niets doen…

Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn, ik heb hier op mijn eentje me aan de Amerikaanse way of shopping gewaagd, ik heb me namelijk in een gigantisch shoppingscenter, ook wel de ‘mall’ genoemd, gedropt. En heb het overleefd, hoewel het toch wel wat zoeken was… Ondertussen ook de laatste Harry Potter gezien, met mijn vrienden (Paige, Meagan, Peyton en Adam) die toch wel echte Harry Potter freaks zijn . De eerste dag dat Harry Potter 7, part 2 uitkwam, hadden ze de dvd al gekocht. Het was gezellig! En ook nog wat cultuur opgesnoven door naar de musical ‘Chicago’ te gaan. Dat is het leuke hier, er is elke twee weken wel een school die een musical of een theaterstuk gepland heeft, dus altijd wel ergens iets dat de moeite waard is.

Op het einde van de vakantie zal ik jullie nog een verslagje geven.
PS: Midsummer gaat in premier op 1 december, een repetitieproces van 5 weken was het… Spannend wel!

Een Midsummernight’s Dream in ‘Trick or treat’-oktober

Deze slideshow vereist JavaScript.

En nu we toch begonnen waren, kan ik mijn blog maar beter volledig updaten, vooraleer het weer weken blijft liggen. Ik probeer het wat in chronologische volgorde te houden, maar oktober was zoals verwacht Halloweenmaand! Vooral in de laatste weken voor dit ‘festijn’ werden de meeste voortuinen van de mensen omgetoverd tot ware ‘spooktuinen’ met spinnenwebben, pompoenen, geesten en kruisen.

Maar oktober was meer dan alleen Halloween! De reden van al de drukte is de ‘Fall show’ die op 1 december in premiere zou gaan. De show is niets minder dan Shakespeare’s Middsummernight’s Dream, in het echte Shakespeare Engels. Na audities voor het stuk, werd ik gecast als Theseus en Oberon maar door verschillende redenen werd na twee weken repeteren de cast veranderd en ondertussen bereid ik me voor op de rol van Nick Bottom, de sullige wever. Heel leuk allemaal, maar wel lichtjes anders georganiseerd dan in Belgie. Repetities zijn hier elke dag, van 4 tot half 7 ( en later soms) en het tempo ligt hoog, in de zin van : zodra een scene overlopen is, moet je je lijnen de volgende dag van buiten kennen.). Er zijn eigenlijk heel veel verschillen, ik denk dat ik er een apart blogbericht over ga maken… Een hele ervaring in ieder geval!

En ook in de Debate class zijn we niet bij de pakken blijven zitten. Twee weken geleden hebben we ons eerste Debate-tournament gehad. Hier kom je met verschillende scholen (48!) samen en hou je een competitie voor een jury. Er zijn verschillende categorieen, waaronder Poetry, Prose, echte debatten, et cetera. Ik deed mee in drie categorieen: Duet Acting (met een partner), Poetry en Original Oratory. Original Oratory is kortweg het schrijven van een overtuigende speech waarin je je eigen standpunt weergeeft over een (controversieel) thema en dat ook onderbouwd met feiten… Aangemoedigd door de leerkracht, heb ik een tekst geschreven over ‘waarom Texas de slechtste plaats ter wereld is om een uitwisselingsstudent naar toe te sturen.’ Een redelijk aanvallende tekst, maar grappig bedoeld. Dit tornooi draaide finaal gezien om het leren kennen van alles, en niets moest dus. Toch haalden we compleet tegen de verwachtig in de halve finale voor Duet acting en haalde ik de halve finale voor poetry. Waarna we in beiden categorieen werden afgedroogd, maar goed, ‘you can’t win them all’. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van andere tornooien.

Ondertussen is het afgelopen, maar de afgelopen weken heb ik flink aan mijn conditie gewerkt, haha! Het cross-countryseizoen liep tot eind oktober, maar het opstaan om kwart voor 6 ’s ochtends en dan op school blijven tot half 7 begonnen wel hun tol te eisen… Het was een aparte ervaring, zo elke dag gaan lopen. Plezant was het zeker, en het kwam zelfs zo ver dat ik me liet overtuigen om wat ‘meets’ mee te lopen. Wel eens leuk om te doen, al was het elke keer 3 mijl ( 5 KM) lang doodgaan… Het gaat hier wel degelijk snel :). Onze laatste wedstrijd was een district-meeting en daaruit bleek dat de scholen uit onze naaste omgeving toch een tikkeltje sneller waren…

En dan last but not least, vorige maandag was het hier het hoogtepunt van de Halloweenmaand, Halloween zelf! Op halloween zelf hadden we jammer genoeg een repetitie, maar toch hadden we nog wat tijd om te gaan griezelen in het bos, langs huizen te lopen en te gaan ‘trick or treat’en ( kinderen gaan langs de huizen, vergelijkbaar met het nieuwjaarszingen bij ons en zegen ‘trick or treat’ om snoepjes te krijgen.) Sommige mensen waren zeer creatief geweest en hadden hun garage omgebouwd tot een klein spookhuis, anderen hadden dan weer levensechte zombies in de tuin staan. Een ervaring op zich, dat wel.
In aanloop naar Halloween, zijn we ook naar een Haunted House geweest, een waar spookhuis. Cutting Edge was laaaang wachten, niet goedkoop maar het wachten en het geld meer dan waard. Indrukwekkend levensecht en lang ( 50 minuten wandelen), met geschminkte auteurs met kettingzagen en andere attributen om je aan het schrikken te brengen. Een moment dat ik me nog zeer goed herinner : op een gegeven moment kregen we water over ons heen gesproeid, maar tegeijk hing er een sterke benzinegeur. Ik was toch even lichtjes in paniek, ‘ het zal toch geen echte benzine zijn, zeker?’. En last but not least, hadden we afgelopen zaterdag onze eerste ‘theaterparty’. Omdat het een officiele party was, was de sfeer redelijk beheerst (het verschilt toch wel enorm met Belgische party’s 🙂 ) en werd er niet al te veel gedanst of gefeest. Het was eerder een social event waarbij iedereen wat bijpraatte en lachte. Maar het kapotslagen van de pompoen gevuld met snoepjes, kon niet ontbreken!
Bovendien moest iedereen verkleed komen en Peyton en ik hadden er niet beter op gevonden dan verkleed te komen als de regisseur van Midsummer (en onze theaterlerares) Miss Eudy, en ik als de productieleider Miss Garoui. De gelijkenissen waren treffend in ieder geval. Peyton won voor haar voorkomen de prijs voor’ Beste verklede persoon van de avond) Ik had het geniale (ahum) idee om afwasbare borden mee te nemen, maar achteraf bleek dat die ook makkelijk tegen me gebruikt konden worden… De foto’s spreken voor zich.

BTW : Ondertussen ook de eerste zwangere zestienjarige tegen gekomen. Was toch even schrikken 🙂

San Francisco, yeah!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hallo allemaal!
Alweer een lange tijd geleden, ik weet het, ik weet het! En zoveel dingen te vertellen, ik weet zelfs niet meer waar te beginnen.
Nu jullie allemaal aan de herfstvakantie begonnen zijn, zal ik recapituleren naar een kleine maand (amai, een maand al) geleden. Het weekend van 8-9 -10 oktober was het hier Columbusday. U weet wel, om te vieren dat Columbus in 1492 Amerika ontdekte. ( trouwens ook de titel van de film, met de schitterende filmmuziek van Vangelis – http://www.youtube.com/watch?v=WYeDsa4Tw0c) Pittig detail : onderzoek heeft uitgewezen dat niet Columbus maar wel de Chinezen Amerika ontdekte, 50 jaar eerder. Benieuwd of het binnenkort Chinese Day gaat worden.

Een extra lang weekend dus, en omdat tante Liesbeth en nonke Karl in San Francisco waren, betekende dit een weekendje SFO! Het oorspronkelijke plan was om allemaal samen (Janet,Sean en ik) naar daar te trekken, maar problemen met de hotelreservatie gooiden roet in het eten en finaal gezien zat ik alleen op een vlucht richting SFO. (Wat nog niet zo evident was. Gratis vliegen is een enorme luxe, maar je moet flexibel zijn. Ik stond op de stand-by list, wat willen zeggen dat je pas op het vliegtuig zit als er een plaatsje vrij komt. De eerste vlucht van de vrijdagavond zat vol, wat dus voor het nodige geloop en gestress zorgde maar gelukkig had ik op de laatste vlucht wel nog een plaatsje… ) Op de luchthaven stonden tante Liesbeth en nonke Karl mij op te wachten, ready voor een weekendje vol plezier!

Zaterdag stond er niet te veel op het programma. We vertrokken met de intentie om te gaan fietsen op de Golden Gate Bridge, maar door het lange wachten op de befaamde Cabletram, veranderen we onze gedachten en bleven we wat rondhangen in de Warf’s. Daar was op dat moment ook een vliegshow aan de gang, dus ze wisten ons wel te entertainen. Vooral de logge Boeing 747 tussen de F-18’s zorgde voor een komische noot. Na de echte vissoep van San Francisco, het bewonderen van de bekende Lombardistreet (een enorm kronkelige en grappige straat), het ge-oink van de zeeleeuwen op pier 39 en een wandeling door Chinatown keerden we moe maar voldaan terug naar ons Mormonen-hotel (haha!). We konden de avond natuurlijk niet afsluiten zonder een stevige maaltijd en we doken nog gauw een echte Amerikaans steakrestaurant in.

Op zondagmorgen besloten we dan onze sportiefste kleren aan te trekken en sprongen we op de fiets om SFO te verkennen. Fietsen in een grootstad is altijd een uitdaging, maar in San Francisco bleek dat nog redelijk goed mee te vallen. Pittig detail: San Francisco is een stad omringd of gebouwd op heuvels. Trappen geblazen! Het was verbazend, hoe we op 30 minuten fietsen van de binnenstad met Victoriaanse huizen naar de kust konden rijden en genieten van de mooie parken in SFO. Na een tussenstop aan de Lincoln Memorial en een wandeling langs de zee, kwamen we aan bij de rode Golden Gate Bridge. ( De golden verwijst dus niet naar de kleur van de brug, maar verwijst naar het goud dat er in die tijd te vinden was rond San Francisco. De baai voor San Francisco was dus de Golden Gate, met middenin het befaamde eiland Alcatraz.)

Tot mijn grootste ontgoocheling was het weer wat veranderd, en was de Golden Gate Bridge gehuld in mist. Na een kwartier vol spanning trok de mist op en konden we de brug in volle glorie aanschouwen, om er dan trots over de fietsen. Wat echter een ware beproeving is, de brug denderend een beetje mee met de auto’s en vrachtwagens dat er over razen. Spannend! ’s Avonds hopten we terug over met de ferry en na een snelle hap vielen we moe maar voldaan in slaap, haha!
Maandagmorgen beloofde een hectische ochtend te worden. Nonke Karl moest doorvliegen naar Atlanta, tante Liesbeth vliegtickets veranderen en ik besloot dan maar wat te gaan rondneuzen in SFO, met een exuberante uitspatting tot gevolg, haha! Ondertussen was het weer helemaal omgedraaid en begon het te regenen… Onze uitstap maar Alcatraz ging dus een beetje regenachtig worden. Maar het was het waard. Wat een sinistere plaats trouwens. De gevangenis, open tot 1953, is waarschijnlijk de meest onmogelijke gevangenis om ooit uit te ontsnappen. Door de wachttorens, het strenge ritme en vooral het ijskoude water van de Golden Gate is het bijna onmogelijk om van het eiland te raken. 4 personen zijn er ooit in geslaagd uit hun cel te raken, de vraag is alleen of ze ooit het vasteland bereikt hebben. Deze plaats ademt een zekere kilte uit, maar was het bezoek meer dan waard. Ondanks de sfeer, hadden de meeste celgangen hun eigen naam : Broadway, Times square, etc. Al Capone is waarschijnlijk de bekendste schurk die in Alcatraz gezeten heeft.

Na deze namiddag, een korte shoptoer, een bezoek aan pier 23 en een verandering van ‘hotel’, was het tijd om terug te keren naar Fort Worth, waar dinsdagmorgen de school weer zou starten. Na weer een stressvolle boarding voor een controlefreak als ik ( tot 5 minuten voor de vlucht zou opstijgen, wist ik niet of ik er op zat of niet). Gelukkig maakte de First-Class plaats ( Lucky bastard, I know) veel goed! 6 uur ’s ochtends geland in Dallas en dan recht naar school, hoera!
Het was, zonder twijfel, een schitterend weekend en het deed deugd om nog eens Nederlands te spreken, een, en twee om nog eens in een stad te zijn die toch wat Europees lijkt…

Homecoming gekruist met XC

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een bericht vol geleuter over religie hier en hoe school hier georganiseerd is, zal ik jullie nog eens een update geven over het leven hier.
Als jullie dit lezen ben ik nu al 3 weken gestart met Cross-Country. ( X-C, in vakjargon.) Mijn eerste reactie was: ‘cross country, what the heck? ( Ja, hell wordt heck, God wordt gosh, damn wordt dang en de woorden F*ck en sh*t worden volledig uit het vocabularium gebannen, te gevoelig.) Terug to the point, X-C is niets meer dan lange-afstand lopen. X-C lopen ze hier echter in de ochtend, dat betekent dus dat mijn wekker hier netjes om 5:45 (jawel!) afgaat. Om me dan twee uur af te jakkeren, mijn spullen uit mijn Amerikaanse locker te vissen en naar de klas te hollen!

Het vreemde is dat alles hier volgens seizoenen georganiseerd is. Tot eind November loopt het X-C, het American Football en het tennisseizoen. Daarna schakelen ze over op voetbal en basketball (November- februari) en daarna gaan ze naar Track (atlethiek), baseball en volleyball. De gemiddelde leerling die aan sport doet, beoefent dus drie verschillende sporten.

Ik kan jullie trouwens bevestigen dat American Football echt ‘BIG, BIGGER, BIGGEST’ is hier in Texas. Ze hebben me wel verzekerd dat Texas echt wel football-minded is. Zoals ik een paar blogberichten eerder al vermeldde, is een American footballmatch echt geen gewone wedstrijd. Twee High-Schools spelen tegen elkaar in een stadion, waar zeker 2000 tot 3000 man in kan plaatsnemen. Elk team heeft zijn eigen fanfare, sundancers, acrobaten en cheerleaders. Fossil Ridge heeft daarboven op ook nog eens Stray Cats, een zotte bende die het team aanmoedigt. En laat het nu vorige week net Homecoming zijn, het football-event van het jaar. Homecoming stamt af van de aloude traditie om de seniors (laatstejaars) die afgestudeerd zijn het jaar ervoor, terug te halen ( ‘coming home…) . De band zet dan zijn beste beentje voor, de band doet een extra inspanning, er is een PEP RALLY , etc. (een peprally dient voor wat het word zelf zegt: oppeppen. Alle leerlingen verzamelen in de grootste ‘turnzaal’ en zetten zich op de tribunes, de footballteam wandelt binnen en er wordt een hels kabaal gemaakt. Hoogtepunt van de avond is de rust tussen quarter 2 en quarter 3 in de game, de verkiezing van de Homecoming King en Queen. De grootste eer die je kan overkomen, denk ik. In de week van Homecoming, die wordt ingezet met een Homecoming Carnival Stoet, een soort carnavalstoet waaraan verschillende scholen deelnemen ( alle clubs van de school maken een soort ‘praalwagen’, zoals een carnavalsstoet in Belgie.). Ondertussen delen de leerlingen snoepjes uit aan de kinderen die staan te kijken. U vraagt zich hetzelfde af als ik deed: ‘ Allemaal voor een American Football game?’

Maar het beste komt natuurlijk als laatste. Er is iets typisch Texaans, louter en alleen voor Homecoming : Mum’s en Garters. De bedoeling is dat de jongens zich een date zoeken voor de Homecoming avond en dat de jongen het meisje een ‘mum’ maakt (een gigantische bloem, hart, … met verschillende slierten aan met daarop hobby’s van het meisje, de naam, de school, … kleuren : geel-zwart (kleuren van Fossil Ridge), en zilver voor Seniors_ ). De meisjes dragen de mums rond hun nek. Garters worden door de jongens gedragen en zijn (meestal) iets subtieler. Ze worden rond de arm gedragen, maar het concept blijft hetzelfde. Vroeger was een mum een echte bloem, maar doorheen de jaren is dat vervaagd naar plastieke bloemen, warden de mums steeds groter en de laatste jaren is de traditie om er zelfs koebellen aan te hangen. Ook het idee van ‘de dates maken de mums’ is afgelopen… Iedereen wilt er gewoon een….
En ik moet bekennen, hoewel ikzelf absoluut niet geinteresseerd was in een garter ( en dat ook luidkeels liet blijken…_), stond de avond voor Homecoming de hele buurt voor de deur met een zelfgemaakte garter voor mij. Of hoe ook ik af en toe sprakeloos moet toekijken en nederig ‘mijn garter’ gedragen heb die dag. ☺

Pittig detail : 23 seconden voor de half time, het belangrijkste moment van de avond, werd het stadion geevacueerd door de bliksem. Of hoe mijn Homecoming toch geen echte homecoming was… De King en de Queen warden de dag later gekroond in de … bibliotheek….
P.s. De foto’s hierboven zijn random foto’s, om jullie een idee te geven hoe ver het soms gaat…

Bram @ Braums!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even een kleine update over hoe het leven hier eigenlijk gaat !
In English AP zijn we op dit moment Hamlet aan het lezen. De King’s English, dat wel, maar we discussieren het boek in klasverband. Voor elke ‘act’ in het boek wordt een vol klasuur uitgetrokken. Heel leuk om te doen!

Ondertussen heb ik ook al kennisgemaakt met de Texas Rangers, het baseballteam van Texas. In het Rangers stadium kunnen ongeveer 44000 mensen zitten. Van buitenaf lijkt het een gewoon gebouw, maar binnenin huist het een heel baseballveld. We hadden geluk, de Rangers wonnen de game tegen Seattle met 10-3. De dag erna was het Janet’s verjaardag en hielden we een echte Belgische dinner met vogelnestjes, Belgische frieten en Tiramisu ( oke, niet zo Belgisch, dat laatste.). Het was heel gezellig, ondanks het feit dat de tiramisu niet helemaal uitdraaide zoals het zou moeten… Maar goed, alle begin is moeilijk. Ik zal het op de Amerikaanse eieren steken ;).

De week ervoor hadden we een meeting met de andere exchange-studenten van ISE ( de Amerikaanse organisatie, dit jaar). De constellatie was als volgt : 5 Spanjaarden, 1 Thai, 2 Belgen (Valentine en mezelf), 1 Duitser en een Braziliaan. Het was gezellig en al vlug werden er plannen gemaakt voor de eerste trips, jiha!

En last but not least kan ik jullie met trots dit episch moment meedelen : Bram was at Braum’s. Inderdaad, jullie kijken vreemd op, maar de eerste dagen dat ik hier was, was ieders eerste reactie op mijn naam “ BRAM? LIKE THE ICECREAM?” Na een aantal opmerkingen had ik het door. Braum’s is het plaatselijke (fastfood)ijssalon, immens populair. Iedereen vertelde me dat ze me zouden meenemen naar het ijssalon tot na 4 weken een 4-tal personen beslisten het ook echt te doen. En zo werd er (een beetje) geschiedenis geschreven…
Ondertussen is Braums niets meer dan een handige manier om mijn naam te spellen. “Yeah, Bram, like the ice cream but without the u”

P.S.: Wanneer het hier regent, blijven de kinderen niet gezellig voor de tv zitten, neen, dan komen ze buiten om te spelen. Heel de zomer mooi weer, en iedereen zit binnen… Oh ironie!

Ille mi par esse deo videtur (2): oppervlakkig genuanceerd

De titel van het blogbericht verraadt al waarover het vermoedelijk zal gaan. De contradictio in terminis is waarschijnlijk ook opgevallen. Oppervlakkig en genuanceerd in een zin. Dat is straf.

Om het weer even over het religieuze aspect hier te hebben, ik begin hier ondertussen aardig te begrijpen waarom Texas de Bible Belt genoemd wordt. De Bijbel is hier ongeveer het enige boek dat ze echt hard studeren (Mormonen staan om half 6 op, omdat ze gedurende hun hele High-School carrière – 4 jaar- elke morgen om 6 uur naar hun kerk gaan om de Bijbel te bestuderen.) En Mormonen zijn lang niet alleen. Afgelopen zondagen ben ik naar een non-denominational Church geweest, een kerk die dus eigenlijk een wat bredere kijk op het leven zou moeten hebben. Niet dus. Eigenlijk was het best angstaanjagend. De kinderen werden opgesplitst en weggehaald van hun ouders, waarop een soort diaken voor de jongeren ( die ze allen blindelings vertrouwen) een preek afstak over hoe we de zonden uit onze eigen kamp moeten verbannen, we allemaal zondeloos moeten leven, hoe we mensen tot hun kerk moeten bekeren omdat ze anders niet weten wat ze missen, dat hun vrienden niet de reden mogen zijn om naar de kerk te komen maar God, enfin, een hele boterham dus! Ondertussen bidden de kinderen ( vanaf 11 jaar) en sommigen raken zelfs in een esoterische trance. Na een uurtje gepreek, volgt dan de algemene viering met veel gezang en een bijna hogere-gemoedstoestand als het ‘Onze-Vader’ wordt aangeheven. Indrukwekkend, een zondagsmis van 3,5 uur.
Ook de purityringen kwamen deze week weer naar boven, aan mijn lunchtafel hadden 6 van de 7 leerlingen aan purity ring. Voor de duidelijkheid, een purityring is een ring waarmee ze God beloven maagd te blijven tot aan hun huwelijk… Even slikken, dat wel ja.
Het hoogtepunt van de hele ervaring was echter de geschiedenis-les. In deze les mochten we onze eigen grondwet opstellen voor ons eigen land, in navolging van het werk van Thomas Jefferson bij de Amerikaanse Constitution. De volgende les zouden de wetten en de grondwetten bediscussieerd worden. Frappant was dat alle leerlingen (17-jarigen) allemaal voor de doodstraf waren, dat het neerschieten van een indringer op uw domein of bij het stelen van iets compleet normaal was en dat abortus onmogelijk was. Hoogtepunt was echter het volgende: er werd een religieuze vrijheid afgekondigd. Waarop de leraar het heikele punt aansneed : ‘ Wat denken jullie van Homohuwelijken?’ Moord en brand werd door de klas geschreeuwd, met slogans van : God made Adam and Eva, not Adam and Steve tot ‘God hate fags’ … Het enige zinvolle argument dat gegeven werd voor hun mening was het magische woord: de BIJBEL. Om dus maar een klein voorbeeldje te geven… Oppervlakkig…

Maar, bij het schrijven van deze blog, realiseer ik me dat ikzelf ook tot nog toe alleen maar stereotiepen heb aangehaald. Tijd voor wat rechtzettingen!
Ik vertelde jullie over het niveau, en over sommigen toetsen met poepsimpele meerkeuzevragen. Ik kan bevestigen dat een heleboel leerkrachten dit toepassen. Maar toch zijn er een aantal leerkrachten die serieus hun best doen om hun meerkeuze vragen moeilijk te maken of die toetsen opstellen die niet moeten onderdoen voor het Belgische niveau. Zeker op AP-class niveau zijn de lessen van een hoog niveau. Ik zie in ieder geval veel leerstof terugkomen. Dus, het is gemakkelijker, ja, maar niet altijd en zeker niet bij elke leerkracht even makkelijk!
Ook op vlak van religie en politiek moet ik wat nuance aanbrengen. De meerderheid van de mensen die ik hier ontmoet denken puur volgens de Bijbel. Toch zijn er ook (jonge en oudere ) mensen die een bredere kijk op alles hebben en die zich er van bewust zijn dat er voorzichtig moet omgesprongen worden met al die verhalen. Nuance dus, ook in Texas :-)!
Nuance die ik dus aanbreng in mijn blogberichten ook vanaf nu, of toch probeer!

P.S.: Wie op facebook zit, en dit verhaal leuk vindt,klik op de link en klik ‘vind ik leuk’, zoals de 35 anderen nu. Het is voor een wedstrijd, dankjulliewel! http://www.facebook.com/wep.be.page/posts/252708331433090