Alweer een lange tijd geleden, ik weet het, ik weet het! En zoveel dingen te vertellen, ik weet zelfs niet meer waar te beginnen.
Nu jullie allemaal aan de herfstvakantie begonnen zijn, zal ik recapituleren naar een kleine maand (amai, een maand al) geleden. Het weekend van 8-9 -10 oktober was het hier Columbusday. U weet wel, om te vieren dat Columbus in 1492 Amerika ontdekte. ( trouwens ook de titel van de film, met de schitterende filmmuziek van Vangelis – http://www.youtube.com/watch?v=WYeDsa4Tw0c) Pittig detail : onderzoek heeft uitgewezen dat niet Columbus maar wel de Chinezen Amerika ontdekte, 50 jaar eerder. Benieuwd of het binnenkort Chinese Day gaat worden.
Een extra lang weekend dus, en omdat tante Liesbeth en nonke Karl in San Francisco waren, betekende dit een weekendje SFO! Het oorspronkelijke plan was om allemaal samen (Janet,Sean en ik) naar daar te trekken, maar problemen met de hotelreservatie gooiden roet in het eten en finaal gezien zat ik alleen op een vlucht richting SFO. (Wat nog niet zo evident was. Gratis vliegen is een enorme luxe, maar je moet flexibel zijn. Ik stond op de stand-by list, wat willen zeggen dat je pas op het vliegtuig zit als er een plaatsje vrij komt. De eerste vlucht van de vrijdagavond zat vol, wat dus voor het nodige geloop en gestress zorgde maar gelukkig had ik op de laatste vlucht wel nog een plaatsje… ) Op de luchthaven stonden tante Liesbeth en nonke Karl mij op te wachten, ready voor een weekendje vol plezier!
Zaterdag stond er niet te veel op het programma. We vertrokken met de intentie om te gaan fietsen op de Golden Gate Bridge, maar door het lange wachten op de befaamde Cabletram, veranderen we onze gedachten en bleven we wat rondhangen in de Warf’s. Daar was op dat moment ook een vliegshow aan de gang, dus ze wisten ons wel te entertainen. Vooral de logge Boeing 747 tussen de F-18’s zorgde voor een komische noot. Na de echte vissoep van San Francisco, het bewonderen van de bekende Lombardistreet (een enorm kronkelige en grappige straat), het ge-oink van de zeeleeuwen op pier 39 en een wandeling door Chinatown keerden we moe maar voldaan terug naar ons Mormonen-hotel (haha!). We konden de avond natuurlijk niet afsluiten zonder een stevige maaltijd en we doken nog gauw een echte Amerikaans steakrestaurant in.
Op zondagmorgen besloten we dan onze sportiefste kleren aan te trekken en sprongen we op de fiets om SFO te verkennen. Fietsen in een grootstad is altijd een uitdaging, maar in San Francisco bleek dat nog redelijk goed mee te vallen. Pittig detail: San Francisco is een stad omringd of gebouwd op heuvels. Trappen geblazen! Het was verbazend, hoe we op 30 minuten fietsen van de binnenstad met Victoriaanse huizen naar de kust konden rijden en genieten van de mooie parken in SFO. Na een tussenstop aan de Lincoln Memorial en een wandeling langs de zee, kwamen we aan bij de rode Golden Gate Bridge. ( De golden verwijst dus niet naar de kleur van de brug, maar verwijst naar het goud dat er in die tijd te vinden was rond San Francisco. De baai voor San Francisco was dus de Golden Gate, met middenin het befaamde eiland Alcatraz.)
Tot mijn grootste ontgoocheling was het weer wat veranderd, en was de Golden Gate Bridge gehuld in mist. Na een kwartier vol spanning trok de mist op en konden we de brug in volle glorie aanschouwen, om er dan trots over de fietsen. Wat echter een ware beproeving is, de brug denderend een beetje mee met de auto’s en vrachtwagens dat er over razen. Spannend! ’s Avonds hopten we terug over met de ferry en na een snelle hap vielen we moe maar voldaan in slaap, haha!
Maandagmorgen beloofde een hectische ochtend te worden. Nonke Karl moest doorvliegen naar Atlanta, tante Liesbeth vliegtickets veranderen en ik besloot dan maar wat te gaan rondneuzen in SFO, met een exuberante uitspatting tot gevolg, haha! Ondertussen was het weer helemaal omgedraaid en begon het te regenen… Onze uitstap maar Alcatraz ging dus een beetje regenachtig worden. Maar het was het waard. Wat een sinistere plaats trouwens. De gevangenis, open tot 1953, is waarschijnlijk de meest onmogelijke gevangenis om ooit uit te ontsnappen. Door de wachttorens, het strenge ritme en vooral het ijskoude water van de Golden Gate is het bijna onmogelijk om van het eiland te raken. 4 personen zijn er ooit in geslaagd uit hun cel te raken, de vraag is alleen of ze ooit het vasteland bereikt hebben. Deze plaats ademt een zekere kilte uit, maar was het bezoek meer dan waard. Ondanks de sfeer, hadden de meeste celgangen hun eigen naam : Broadway, Times square, etc. Al Capone is waarschijnlijk de bekendste schurk die in Alcatraz gezeten heeft.
Na deze namiddag, een korte shoptoer, een bezoek aan pier 23 en een verandering van ‘hotel’, was het tijd om terug te keren naar Fort Worth, waar dinsdagmorgen de school weer zou starten. Na weer een stressvolle boarding voor een controlefreak als ik ( tot 5 minuten voor de vlucht zou opstijgen, wist ik niet of ik er op zat of niet). Gelukkig maakte de First-Class plaats ( Lucky bastard, I know) veel goed! 6 uur ’s ochtends geland in Dallas en dan recht naar school, hoera!
Het was, zonder twijfel, een schitterend weekend en het deed deugd om nog eens Nederlands te spreken, een, en twee om nog eens in een stad te zijn die toch wat Europees lijkt…
bramintexas 
Als dat geen uitstap is om jaloers op te zijn…