Midsummer vs. Reynaert – Aula vs Blackbox

Hallo allemaal!

Weeral een tijdje geleden dat ik op de blog iets gepost heb… Drukke tijden, en er is nu ook niet direct iets uber-spannends gebeurd. Ondertussen is het hier Thanksgivingbreak, de eerste vakantie sinds de start van het schooljaar op 22 augustus. Maar ik zal proberen een klein overzichtje te geven van wat er allemaal gebeurd is sinds Halloween tot het begin van de break. Een verslagje van thanksgivingbreak zelf krijgen jullie dan op het einde van de week, that sounds lovely, doesn’t it ☺ ?

De hele maand November draaide hier voornamelijk rond Midsummernight’s dream. Elke dag na de schooluren werd er gerepeteerd! Van 4 tot half 7, 7 uur zelfs. Het blijft toch een heel verschil met het totaalspektakel op het Montfort, waar we waren opgedeeld in scènes en moesten komen om ‘onze scènes’ te repeteren. Hier wordt dus verwacht dat iedereen er elke dag is, en dus soms gebeurt het dat je de hele repetitie niet aan bod komt. Het werkingsproces voor zo’n show is veel korter. Waar we op het MCR een dikke 6 maanden werkten, wordt er hier normaal 6 weken gewerkt, nu maar 5 (!) zelfs… Ook zo’n repetitie loopt volledig anders. Er wordt hier zeer sterk aan de tekst vastgehouden, zeker Shakespeare, de opbouw met improvisatie oefeningen wordt niet gedaan, er wordt elke keer voor we beginnen opgewarmd: stretching, stem en articulatie oefeningen, etc.
Ook spelen we niet op het podium, maar in een blackbox. En op zo’n momenten zie je wel dat Amerikaanse scholen een ruim budget ter beschikking krijgen qua infrastructuur. Een blackbox is een volledig zwartgeverfd lokaal, ter grootte van een podium. Fossil Ridge is de enige school met een blackbox in dit district, en Midsummer gaat de openingsshow worden. Het is eigenlijk best indrukwekkend, als je ziet wat er aan lichten aan het plafond hangt en wat aanwezig is qua accommodatie. De school heeft ook zijn eigen ‘Theatreshop’, een werkatelier waar werkelijk alles aan apparatuur aanwezig is om een set te bouwen. Deze twee zaken zijn er pas sinds vorig jaar, kostprijs : 90.000 dollar. Maar dus best wel indrukwekkend. Ook de theaterzaal, hier de ‘Fine Arts Center’, wordt alleen maar gebruikt voor theatervoorstellingen. (Niet voor L.O.-lessen, haha!). En we hebben onze eigen kleedkamers! Waar op het Montfort, in de aula, de jongens van het licht in de ‘lichtbak’ zaten, hebben ze hier een apart lokaal, achter glas, om de show te volgen. En toch ligt het budget om een set te bouwen ongeveer gelijk met dat in Belgie, een 1000 dollar.

Vervolgens heeft elke show een strikte hiërarchie. Je hebt een Tech director en een director. Dat zijn de twee leerkrachten. Vervolgens heb je een stage manager, die verantwoordelijk is voor alles wat met acteurs te maken heeft. Als je later gaat zijn op een repetitie, als je vroeger weg moet, als je je tekst vergeten in een repetitie, dat is allemaal werk voor een stage manager. Zij schrijven ook je ‘blocking’ neer. Dat wil zeggen: elke stap die je zet, elke armbeweging, schrijven ze op voor mocht je het vergeten. Verder zijn er nog andere specifieke taken : een verantwoordelijke voor de publiciteit, voor de props, voor de kostuums, etc.
En dat is waarschijnlijk het mooie aan het Amerikaanse systeem, iedereen vindt wel ergens een plaats waar hij goed in is.
De crew wordt ook geleid door een stage manager, en iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheden daar.
Verder zullen er van Midsummer een zestal shows zijn, en in de blackbox is er plaats voor een 100 man per voorstelling. Ik probeer foto’s te uploaden als ik kan!

Ondertussen, met de vele repetities, hebben we ook nog een werkdag gehad. Dit is een hele zaterdag dat je als acteur geacht wordt om te komen helpen met technische zaken. Het was voor mij weer een lange tijd geleden (van TO, denk ik) om nog eens met een boor te werken, een zaag te gebruiken (en ja, ik heb nog al mijn vingers, haha!) en te verven! Maar we hebben heel wat werk afgekregen!
Ik vond het zelfs leuk om te doen, haha…. Ook de cue-to-cue’s zijn geweest. In mijn onwetendheid wat cue-to-cue’s waren, keek ik er redelijk naar uit, ondanks het feit dat het vrijdag voor de vakantie was en dat het van 4 tot 9 zou duren… Ondertussen weet ik beter, cue-to-cue’s zjn hel. Je gaat van elke soundcue tot lichtcue, en het moet opnieuw gedaan worden totdat het perfect is… Een vervelende bedoening.. En veel wachten en niets doen…

Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn, ik heb hier op mijn eentje me aan de Amerikaanse way of shopping gewaagd, ik heb me namelijk in een gigantisch shoppingscenter, ook wel de ‘mall’ genoemd, gedropt. En heb het overleefd, hoewel het toch wel wat zoeken was… Ondertussen ook de laatste Harry Potter gezien, met mijn vrienden (Paige, Meagan, Peyton en Adam) die toch wel echte Harry Potter freaks zijn . De eerste dag dat Harry Potter 7, part 2 uitkwam, hadden ze de dvd al gekocht. Het was gezellig! En ook nog wat cultuur opgesnoven door naar de musical ‘Chicago’ te gaan. Dat is het leuke hier, er is elke twee weken wel een school die een musical of een theaterstuk gepland heeft, dus altijd wel ergens iets dat de moeite waard is.

Op het einde van de vakantie zal ik jullie nog een verslagje geven.
PS: Midsummer gaat in premier op 1 december, een repetitieproces van 5 weken was het… Spannend wel!

Een Midsummernight’s Dream in ‘Trick or treat’-oktober

Deze slideshow vereist JavaScript.

En nu we toch begonnen waren, kan ik mijn blog maar beter volledig updaten, vooraleer het weer weken blijft liggen. Ik probeer het wat in chronologische volgorde te houden, maar oktober was zoals verwacht Halloweenmaand! Vooral in de laatste weken voor dit ‘festijn’ werden de meeste voortuinen van de mensen omgetoverd tot ware ‘spooktuinen’ met spinnenwebben, pompoenen, geesten en kruisen.

Maar oktober was meer dan alleen Halloween! De reden van al de drukte is de ‘Fall show’ die op 1 december in premiere zou gaan. De show is niets minder dan Shakespeare’s Middsummernight’s Dream, in het echte Shakespeare Engels. Na audities voor het stuk, werd ik gecast als Theseus en Oberon maar door verschillende redenen werd na twee weken repeteren de cast veranderd en ondertussen bereid ik me voor op de rol van Nick Bottom, de sullige wever. Heel leuk allemaal, maar wel lichtjes anders georganiseerd dan in Belgie. Repetities zijn hier elke dag, van 4 tot half 7 ( en later soms) en het tempo ligt hoog, in de zin van : zodra een scene overlopen is, moet je je lijnen de volgende dag van buiten kennen.). Er zijn eigenlijk heel veel verschillen, ik denk dat ik er een apart blogbericht over ga maken… Een hele ervaring in ieder geval!

En ook in de Debate class zijn we niet bij de pakken blijven zitten. Twee weken geleden hebben we ons eerste Debate-tournament gehad. Hier kom je met verschillende scholen (48!) samen en hou je een competitie voor een jury. Er zijn verschillende categorieen, waaronder Poetry, Prose, echte debatten, et cetera. Ik deed mee in drie categorieen: Duet Acting (met een partner), Poetry en Original Oratory. Original Oratory is kortweg het schrijven van een overtuigende speech waarin je je eigen standpunt weergeeft over een (controversieel) thema en dat ook onderbouwd met feiten… Aangemoedigd door de leerkracht, heb ik een tekst geschreven over ‘waarom Texas de slechtste plaats ter wereld is om een uitwisselingsstudent naar toe te sturen.’ Een redelijk aanvallende tekst, maar grappig bedoeld. Dit tornooi draaide finaal gezien om het leren kennen van alles, en niets moest dus. Toch haalden we compleet tegen de verwachtig in de halve finale voor Duet acting en haalde ik de halve finale voor poetry. Waarna we in beiden categorieen werden afgedroogd, maar goed, ‘you can’t win them all’. Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van andere tornooien.

Ondertussen is het afgelopen, maar de afgelopen weken heb ik flink aan mijn conditie gewerkt, haha! Het cross-countryseizoen liep tot eind oktober, maar het opstaan om kwart voor 6 ’s ochtends en dan op school blijven tot half 7 begonnen wel hun tol te eisen… Het was een aparte ervaring, zo elke dag gaan lopen. Plezant was het zeker, en het kwam zelfs zo ver dat ik me liet overtuigen om wat ‘meets’ mee te lopen. Wel eens leuk om te doen, al was het elke keer 3 mijl ( 5 KM) lang doodgaan… Het gaat hier wel degelijk snel :). Onze laatste wedstrijd was een district-meeting en daaruit bleek dat de scholen uit onze naaste omgeving toch een tikkeltje sneller waren…

En dan last but not least, vorige maandag was het hier het hoogtepunt van de Halloweenmaand, Halloween zelf! Op halloween zelf hadden we jammer genoeg een repetitie, maar toch hadden we nog wat tijd om te gaan griezelen in het bos, langs huizen te lopen en te gaan ‘trick or treat’en ( kinderen gaan langs de huizen, vergelijkbaar met het nieuwjaarszingen bij ons en zegen ‘trick or treat’ om snoepjes te krijgen.) Sommige mensen waren zeer creatief geweest en hadden hun garage omgebouwd tot een klein spookhuis, anderen hadden dan weer levensechte zombies in de tuin staan. Een ervaring op zich, dat wel.
In aanloop naar Halloween, zijn we ook naar een Haunted House geweest, een waar spookhuis. Cutting Edge was laaaang wachten, niet goedkoop maar het wachten en het geld meer dan waard. Indrukwekkend levensecht en lang ( 50 minuten wandelen), met geschminkte auteurs met kettingzagen en andere attributen om je aan het schrikken te brengen. Een moment dat ik me nog zeer goed herinner : op een gegeven moment kregen we water over ons heen gesproeid, maar tegeijk hing er een sterke benzinegeur. Ik was toch even lichtjes in paniek, ‘ het zal toch geen echte benzine zijn, zeker?’. En last but not least, hadden we afgelopen zaterdag onze eerste ‘theaterparty’. Omdat het een officiele party was, was de sfeer redelijk beheerst (het verschilt toch wel enorm met Belgische party’s 🙂 ) en werd er niet al te veel gedanst of gefeest. Het was eerder een social event waarbij iedereen wat bijpraatte en lachte. Maar het kapotslagen van de pompoen gevuld met snoepjes, kon niet ontbreken!
Bovendien moest iedereen verkleed komen en Peyton en ik hadden er niet beter op gevonden dan verkleed te komen als de regisseur van Midsummer (en onze theaterlerares) Miss Eudy, en ik als de productieleider Miss Garoui. De gelijkenissen waren treffend in ieder geval. Peyton won voor haar voorkomen de prijs voor’ Beste verklede persoon van de avond) Ik had het geniale (ahum) idee om afwasbare borden mee te nemen, maar achteraf bleek dat die ook makkelijk tegen me gebruikt konden worden… De foto’s spreken voor zich.

BTW : Ondertussen ook de eerste zwangere zestienjarige tegen gekomen. Was toch even schrikken 🙂

San Francisco, yeah!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hallo allemaal!
Alweer een lange tijd geleden, ik weet het, ik weet het! En zoveel dingen te vertellen, ik weet zelfs niet meer waar te beginnen.
Nu jullie allemaal aan de herfstvakantie begonnen zijn, zal ik recapituleren naar een kleine maand (amai, een maand al) geleden. Het weekend van 8-9 -10 oktober was het hier Columbusday. U weet wel, om te vieren dat Columbus in 1492 Amerika ontdekte. ( trouwens ook de titel van de film, met de schitterende filmmuziek van Vangelis – http://www.youtube.com/watch?v=WYeDsa4Tw0c) Pittig detail : onderzoek heeft uitgewezen dat niet Columbus maar wel de Chinezen Amerika ontdekte, 50 jaar eerder. Benieuwd of het binnenkort Chinese Day gaat worden.

Een extra lang weekend dus, en omdat tante Liesbeth en nonke Karl in San Francisco waren, betekende dit een weekendje SFO! Het oorspronkelijke plan was om allemaal samen (Janet,Sean en ik) naar daar te trekken, maar problemen met de hotelreservatie gooiden roet in het eten en finaal gezien zat ik alleen op een vlucht richting SFO. (Wat nog niet zo evident was. Gratis vliegen is een enorme luxe, maar je moet flexibel zijn. Ik stond op de stand-by list, wat willen zeggen dat je pas op het vliegtuig zit als er een plaatsje vrij komt. De eerste vlucht van de vrijdagavond zat vol, wat dus voor het nodige geloop en gestress zorgde maar gelukkig had ik op de laatste vlucht wel nog een plaatsje… ) Op de luchthaven stonden tante Liesbeth en nonke Karl mij op te wachten, ready voor een weekendje vol plezier!

Zaterdag stond er niet te veel op het programma. We vertrokken met de intentie om te gaan fietsen op de Golden Gate Bridge, maar door het lange wachten op de befaamde Cabletram, veranderen we onze gedachten en bleven we wat rondhangen in de Warf’s. Daar was op dat moment ook een vliegshow aan de gang, dus ze wisten ons wel te entertainen. Vooral de logge Boeing 747 tussen de F-18’s zorgde voor een komische noot. Na de echte vissoep van San Francisco, het bewonderen van de bekende Lombardistreet (een enorm kronkelige en grappige straat), het ge-oink van de zeeleeuwen op pier 39 en een wandeling door Chinatown keerden we moe maar voldaan terug naar ons Mormonen-hotel (haha!). We konden de avond natuurlijk niet afsluiten zonder een stevige maaltijd en we doken nog gauw een echte Amerikaans steakrestaurant in.

Op zondagmorgen besloten we dan onze sportiefste kleren aan te trekken en sprongen we op de fiets om SFO te verkennen. Fietsen in een grootstad is altijd een uitdaging, maar in San Francisco bleek dat nog redelijk goed mee te vallen. Pittig detail: San Francisco is een stad omringd of gebouwd op heuvels. Trappen geblazen! Het was verbazend, hoe we op 30 minuten fietsen van de binnenstad met Victoriaanse huizen naar de kust konden rijden en genieten van de mooie parken in SFO. Na een tussenstop aan de Lincoln Memorial en een wandeling langs de zee, kwamen we aan bij de rode Golden Gate Bridge. ( De golden verwijst dus niet naar de kleur van de brug, maar verwijst naar het goud dat er in die tijd te vinden was rond San Francisco. De baai voor San Francisco was dus de Golden Gate, met middenin het befaamde eiland Alcatraz.)

Tot mijn grootste ontgoocheling was het weer wat veranderd, en was de Golden Gate Bridge gehuld in mist. Na een kwartier vol spanning trok de mist op en konden we de brug in volle glorie aanschouwen, om er dan trots over de fietsen. Wat echter een ware beproeving is, de brug denderend een beetje mee met de auto’s en vrachtwagens dat er over razen. Spannend! ’s Avonds hopten we terug over met de ferry en na een snelle hap vielen we moe maar voldaan in slaap, haha!
Maandagmorgen beloofde een hectische ochtend te worden. Nonke Karl moest doorvliegen naar Atlanta, tante Liesbeth vliegtickets veranderen en ik besloot dan maar wat te gaan rondneuzen in SFO, met een exuberante uitspatting tot gevolg, haha! Ondertussen was het weer helemaal omgedraaid en begon het te regenen… Onze uitstap maar Alcatraz ging dus een beetje regenachtig worden. Maar het was het waard. Wat een sinistere plaats trouwens. De gevangenis, open tot 1953, is waarschijnlijk de meest onmogelijke gevangenis om ooit uit te ontsnappen. Door de wachttorens, het strenge ritme en vooral het ijskoude water van de Golden Gate is het bijna onmogelijk om van het eiland te raken. 4 personen zijn er ooit in geslaagd uit hun cel te raken, de vraag is alleen of ze ooit het vasteland bereikt hebben. Deze plaats ademt een zekere kilte uit, maar was het bezoek meer dan waard. Ondanks de sfeer, hadden de meeste celgangen hun eigen naam : Broadway, Times square, etc. Al Capone is waarschijnlijk de bekendste schurk die in Alcatraz gezeten heeft.

Na deze namiddag, een korte shoptoer, een bezoek aan pier 23 en een verandering van ‘hotel’, was het tijd om terug te keren naar Fort Worth, waar dinsdagmorgen de school weer zou starten. Na weer een stressvolle boarding voor een controlefreak als ik ( tot 5 minuten voor de vlucht zou opstijgen, wist ik niet of ik er op zat of niet). Gelukkig maakte de First-Class plaats ( Lucky bastard, I know) veel goed! 6 uur ’s ochtends geland in Dallas en dan recht naar school, hoera!
Het was, zonder twijfel, een schitterend weekend en het deed deugd om nog eens Nederlands te spreken, een, en twee om nog eens in een stad te zijn die toch wat Europees lijkt…